"Trans" - część naszej nowej 'książki' ;)

To nasze wspólne opowiadanie. Nasze tzn. z Pamelaaa13 . Oto NASZE dziło ;D



Dookoła panował chłód i zapach palącego się metalu. Pole dosłownie stało w ogniu a razem z nim samolot , którym rodzice Leny lecieli do Anglii. Mieli tam znaleźć pracę a Lena miała już zapewnioną szkołę.

Tym czasem los postanowił inaczej. Lena stała opierając się o płot lotniska. To tam mieli wylądować rodzice dziewczyny. Lena płakała ale nic nie mówiła. Miała poważną minę i tylko łzy świadczyły o tym , jaki ból przeszywa jej serce.

Spojrzała w stronę strażaków , którzy gasili pole i samolot. Usiadła przy płocie 1000 metrów od ognia. Było jej ciepło a ogień rozgrzewał policzki. Stała i myślała. Rozważała to, że rodzice ciągle mówili o tym jak to fajnie będzie w Anglii.

A ona zostanie u siostry mamy Joanny. Tam miała nocować 2 tygodnie do czasu kiedy rodzice nie znajdą pracy. Tymczasem nie dolecieli i rozbili się dosłownie 2000 metrów przed lotniskiem. Teraz patrzyła na to wszystko i nie mogła uwierzyć. Nagle podszedł do niej jeden ze strażaków. Dziewczyna spojrzała na niego i gwałtownie odwróciła wzrok w stronę lądujących helikopterów.

-Przykro mi – powiedział ze szczerym smutkiem

-Dziękuję – odpowiedziała chłodno – Czy nic więcej nie da się zrobić?

-Niestety

Jego oczy naprawdę były pełne żalu i troski, ale dziewczyna nie zważając na to odpowiedziała, tym samym zimnym tonem :

- Aha, więc oni…to już pewne, nic się nie da zrobić? – przy ostatnich słowach jej głos się załamał – może zadzwonić po pogotowie?

Denerwowało ja to, wolałaby żeby w ogóle się do niej nie odzywał, posłała mu rozwścieczone spojrzenie.

Kiedy je zauważył, odszedł, lesz po chwili namysłu dodał :

- Przykro mi, przepraszam.

Ugaszono już pożar i Lena widziała tylko odłamki samolotu , kabinę pilota i to feralne skrzydło. Strażacy zawołali ją lecz w połowie drogi, zatrzymała się.

Przez myśl przeszło jej, że rodzice leżą teraz ze smutkiem wymalowanym na ich bladych twarzach i tego nie chce widzieć. Ale ruszyła dalej. Stanęła obok wraku i spojrzała w jego stronę. Zobaczyła straszny widok. Odwróciła oczy i zaczęła płakać. Strażacy spytali ją:

-To Twoi krewni, prawda?

Nie odpowiedziała, nie dała rady. Łzy lały się ciurkiem bo jej ślicznej twarzyczce wykrzywionej bólem.

Strażak z którym rozmawiała wcześniej podszedł do niej i objął ja przyjacielsko, ale Lena wyrwała się z uścisku.

Odeszła. Wytarła łzy i spojrzała w stronę nieba.

Wyruszyli o 8.00. Szczęśliwi a Lena żegnała ich w progu domu ciotki Joanny. Wtedy zamknęła drzwi i odetchnęła. Poszła do siebie i zaczęła słuchać muzyki. Nie wiedziała co się dzieje w samolocie....